Mamy czas.

Żyjemy w czasie. Jest to dla nas tak oczywiste, że nawet nie potrafimy sobie wyobrazić istnienia poza tym wymiarem.

A jednak wcale nierzadko ten  czas wydaje się być poza czasem– czyli, krótko mówiąc; wydaje się być wiecznością.

Jeszcze w poprzednim wpisie tutaj pojawił się temat najtrudniejszego czasu w rodzicielstwie, który zawsze mija… choć nam się wydaje, że trwa w nieskończoność.

A po dzisiejszej krótkiej rozmowie z kobietą, która właśnie urodziła swoje pierwsze dziecko i zmaga się z problemami, które, jak mówi, ma wrażenie że trwać będą zawsze, uświadomiłam sobie, że to nie przypadek, że Bóg stworzył dla nas czas.

Bo czas jest naszym błogosławieństwem. Czas daje perspektywę końca problemów. Czas daje możliwości jego zagospodarowania, a co za tym idzie, naszego rozwoju, pokonywania słabości, walki. Czas stwarza możliwość oczekiwania, na to, co tutaj na ziemi, i na to, co w niebie, już poza czasem…  I czas jest tym, co pozwala uzdrowić nasze serce, umożliwia zagojenie się ran, przeżycie żałoby i przyjęcie tego, co nas w życiu dotknęło.

Jak koszmarne musiałoby być życie na tej ziemi, gdybyśmy nie mieli czasu. Przeklinamy pojawiające się oznaki starości i upływających lat, ale to właśnie czas jest tym, co przybliża nas do bezczasu, którego pragniemy. Po drugiej stronie czas już nie będzie nam potrzebny, ale tutaj… jest darem.

Mamy czas. Nie za mało, nie za dużo… odpowiednio. Cieszmy się nim.

Podziel się...